Gedrag

In zijn geboortestreek werd de Pyreneese Berghond voor oneindig veel verschillende werkjes ingezet.

Zo werd hij als bewaker van kastelen in het in het zuiden ingezet voor meer dan 600 jaar.
Hij werd ook gebruikt als bevoorrader voor geïsoleerde dorpen in nood.
Deze verschillende en uitstekende diensten mogen ons niet doen vergeten dat gedurende eeuwen zijn eerste taak erin bestond het bewaken en beschermen van kuddes tegen wolven, lynxen, beren en zelfs tegen stropers. Hij moest voorkomen dat deze roofdieren een dier van de kudde stalen en zelfs dat ze nog maar in de buurt kwamen en de dieren opjoegen zodat ze in een kloof zouden vallen.
Als de kudde en de herder gingen slapen, nam de Pyreneese berghond de wacht (voorzien van een halsband in metaal van 10 cm breed en met drie rijen lange pinnen). Hij zocht een strategische plaats ( een klein heuveltje vanwaar hij de omgeving bewaakte), en hij deed regelmatig zijn rondes terwijl hij zwaar blafte om mogelijke aanvallers af te schrikken en een aanval af te raden.

Hij was steeds een nachthond die tijdens de dag diskreet en kalm en zelfs slaperig overkomt, maar bij het minste paraat was.

Zijn doeltreffendheid was voorbeeldig. Eén enkele Pyreneese berghond was voldoende om een wolf of lynx op de vlucht te jagen. Maar meestal vergezelden twee honden de kudde. Zij plaatsten zich op de vier strategische hoeken van het te bewaken terrein. De echo van hun doffe blaf weergalmde in de valleien en ontraden het de wolven en de beren dichter te komen. Betreffende deze laatste vijand, de Pyreneese Berghond gebruikte een speciale techniek om hen te bestrijden: als de beer rechtkwam op zijn achterste poten viel de hond hem aan in zijn geslachtsorgaan om hem zo buiten strijd te zetten.

We kunnen stellen dat voor de oorlog alle boerderijen in de Pyreneeën hun Pyreneese Berghond en herdershond hadden. Is de rol van de Pyreneese berghond bijkomstig geworden in de bergen door het volledig verdwijnen van deze aanvallers?

Zeker niet, hij blijft een belangrijke rol spelen in het voorkomen van aanvallen van troepen zwervende honden, vossen en zelf tegen everzwijnen. Meer nog. Er zijn nog grote kuddes schapen in de lage Pyreneeën. De berghonden hebben hun gewoontes aangepast. Elke morgen begeleiden zij, alleen, de kuddes de bergen in en rond 17 uur brengen zij ze terug naar het huisje van de herder. Het is dan onmogelijk de kudde op minder dan 50 meter te benaderen.

Van het moment van hun thuiskomst zijn het de kleine herdershonden die de kudde naar de melkstal loodsen. Deze kwaliteiten worden bevestigd vanuit andere bergstreken zoals Canada en de Verenigde Staten waar hij in concurrentie met andere rassen uitstekend zijn kwaliteiten bewezen heeft, zelfs in zeer delicate situaties (zo doet het verhaal van de patou 'Ben' de ronde, die een poema van 75 kg overwon).

Sinds enkele jaren loopt er een bekendmakings programma in Israël in de strijd tegen de jakhals en het luipaard. Tot nu toe vonden de Israëlieten geen honden om hun kuddes runderen in hun immense territorium te beschermen. Zestig honden werden er geplaatst en het ziet er naar uit dat het sterftecijfer van de runderen daalt. In Canada worden ze ook voor de kuddes gebruikt. Tenslotte, de franse boeren van de Ardèche en de Lozère beginnen hem ook te gebruiken. Een programma werd opgestart met de directie der fokkers en de RACP.

De Pyreneese berghond lijkt het meeste van zijn voorvaderen behouden te hebben. Amerikaanse studies plaatsen hem op de beste plaats tussen alle rassen van bewakers. De mogelijkheden als waakhond, die het beste tot uiting komen als de kuddes in de weiden grazen, kunnen ook gebruikt worden voor de bescherming van gebouwen. Dit wordt zeer op prijs gesteld in afgelegen boerderijen, waar men gedurende eeuwen zich afvroeg of de vreemdeling die aankwam als vriend of als vijand kwam. Het nadeel van de Pyreneese berghond is dat hij het ene van het ander niet onmiddellijk onderscheidt. Als hij een stap herkent die hij dagelijks hoort, zal hij niet opstaan. Als het om een onbekende gaat zal hij hem met zijn ogen niet loslaten. Als deze de eigendom wil binnendringen zal de hond blaffen om zijn meester te verwittigen, maar hij zal hem in geen geval de woning laten betreden. In dat geval zal de vreemdeling op zijn woorden en bewegingen moeten letten en niet dreigen, omdat de Pyreneese berghond alleen maar zeer uitzonderlijk aanvalt, maar in dat geval houdt niemand hem nog tegen.

Dit geldt ook voor de geluiden van wagens. De Pyreneese berghond is dus ook een goede waakhond dank zij zijn intelligentie, zijn sterk ontwikkeld waarnemingsvermogen, maar ook door de massa die hij vertegenwoordigt.

Als hij verplaatst wordt naar een meer stedelijke streek, zal hij uitstekend werk verrichten als hij een goed of een park mag bewaken. Rustig duttend in zijn hoekje tijdens de dag, zal hij onmiddellijk paraat staan met al zijn zintuigen bij het vallen van de avond. Hij zal patrouilles lopen zolang het donker blijft en ieder abnormaal geluid met een doffe blaf beantwoorden.

 


Karakter

De Pyreneese Berghond is een temperamentvolle hond die ondanks zijn goede kwaliteiten steeds goed onder controle moet gehouden worden, deze zachte doch zeer wantrouwige hond kan tevens zeer koppig zijn. Door zijn aangeboren wil tot onafhankelijkheid heeft deze hond vanaf jongsaf een strenge baas nodig die tijdig kan ingrijpen bij de minste rnisstappen, daardoor zal de hond zijn baas respecteren en gehoorzamen. De Pyreneese Berghond is geen teddybeer zoals vele mensen denken, in tegendeel, hij is vastberaden, onafhankelijk, koppig- het typische karakter van een hond die een kudde moet bewaken.

Aangezien de Pyreneese Berghond van nature uit dominant, weinig gehoorzaam en onafhankelijk is dient hij van jongsaf correct en streng opgevoed te worden. Aangezien deze honden de neiging hebben om steeds weer op de vlucht te gaan, is het ten zeerste aanbevolen om hem eerst en vooral de bevelen tot terugroepen bij te brengen, zo kan je jezelf en medemensen van een hoop problemen te besparen zeker in een dicht bewoonde omgeving. Door zijn hond onder andere mensen te laten komen en hem tevens in contact te brengen met andere honden, zal men het sociaal karakter van zijn hond bevorderen. Het is dus ten zeerste aanbevolen om van jongsaf een goede opleiding aan je hond te geven, wil je een trouwe en loyale gezel voor jezelf en je omgeving.

 

 

Tegenover zijn soortgenoten is de Pyreneese Berghond niet steeds een voorbeeld van tolerantie. Grote honden zoals Duitse Herders worden door de Pyreneese Berghond aangevallen "misschien schuilt hier wel het oude instinct van wolvenjagers", daar tegenover staat dan dat aanvallen van kleine honden hen totaal onverschillig laten.

Zijn aangeboren kwaliteiten van waakhond maken dat deze honden zeer agressief kunnen zijn als de omstandigheden het wensen. Daarom is het niet aangeraden om deze agressiviteit nog aan te wakkeren door speelse africhting. Het zou zelfs gevaarlijk zijn om een Pyreneese Berghond af te richten als verdedigingshond, zijn aangeboren drang tot onafhankelijkheid zou wel eens de bovenhand kunnen halen. Enkel de zeer strenge en consequente baas zal een aangename en trouwe Pyreneese Berghond hebben. Het is onnodig om deze honden af te richten als waakhonden, ze doen dit instinctmatig.

Al zou de Pyreneese Berghond al wat moeilijker op te voeden zijn dan andere zogenaamde gezelschaphonden, door zijn aanhankelijk karakter, zijn zowel dapper als zacht overkomen, zijn ondeugendheid, zijn vrolijkheid en zijn vrolijke ongehoorzaamheid maken dat je wel wat geduld moet kunnen oefenen om met deze honden om te gaan.

Een ideale hond voor iedere actieve baas die zich kan verliezen in die eindeloze blik van zijn nonchalante speelse hond en zo samen weg te dromen, denkend aan de oude tijden teruggetrokken in de bergen luisterend naar het machtige geblaf van onze Pyreneese Berghond.

 

Gedrag en karakter